Wszystko zaczęło się od fotela...

Tytuł: Juno

Reżyseria: Jason Reitman

Scenariusz: Diablo Cody

Czas trwania: 1 godz. 36 min

Gatunek: Dramat, Komedia

Juno zdecydowanie był dla mnie miłym zaskoczeniem. Jest to nie zwykle inteligentna komedia, która jednocześnie jest lekka i przyjemna. Myślałam sobie tak: pewnie kolejny nie zbyt mądry film dla nastolatek, który i tak nic nie wniesie do mojego życia. No dobra niczego mnie nie nauczył, ale dawno takich śmiesznych tekstów nie słyszałam. Juno ma talent do ciętych ripost.

Więc tak: film opowiada o 16-letniej dziewczynie o imieniu Juno, która zaszła w ciążę ze swoim kolegą, Bleekerem. Choć czuć chemię pomiędzy nimi, to jednak nie układa im się za dobrze, przynajmniej na początku. Po stchórzeniu w gabinecie, gdzie miała dokonać aborcji ( i bardzo dobrze), za namową swojej przyjaciółki, Leah, decyduje się na adopcję. Dzięki ogłoszeniom w gazecie znajdują parę idealnych rodziców zastępczych. Już po pierwszym spotkaniu zaprzyjaźnia się z nimi, a zwłaszcza z przyszłym ojcem dla jej dziecka, Markiem, który okazuje się być naprawdę fajnym gościem. Jego żona Vanessa, jest trochę choleryczką, ale i tak jest bardzo sympatyczna. Film kończy się ciekawym zwrotem zwrotem akcji, którego Wam nie wyjawię, żeby nie popsuć przyjemności z oglądania.

Tak jak pisałam na początku teksty Juno są w tym filmie mistrzowskie. Brawa za nie dla scenarzystki  Diablo Cody, która za nie została nagrodzona Oscarem. Obsada spisała się świetnie. Każdy. Bez wyjątku. Kolejną świetną rzeczą jest muzyka. Co prawda wcześniej już słuchałam tych soundtracków, ale oglądając spodobały mi się jeszcze bardziej.

Podsumowując, spodobał mi się i zdecydowanie nie żałuję tej półtorej godziny częstego śmiechu. Poleciłabym go zdecydowanie nastolatkom, ale i może się spodobać dorosłym, którzy lubią lekkie komedie.

Oglądaliście ten film? Co o nim sądzicie?