Po obejrzeniu pierwszego sezonu Dextera

Dexter, Dexer, Dexter...Od razu kojarzy nam się nam z naszą ukochaną bajką dzieciństwa "Laboratorium Dextera", lecz w tym poście nie będę o niej mówiła. W sumie jeżeli pomyśleć w tym serialu znajduje się laboratorium. Nie służy jednak do badań naukowych małego chłopca, tylko do badania krwi z miejsca zbrodni...

Dexter Morgan jest na pozór zwykłym człowiekiem.
Pracuje w policji jako technik, przyjaźni się z paroma osobami, ma dziewczynę Ritę i siostrę Debrę, które bardzo kocha.
Jednak mężczyznę różni kilka podstawowych rzeczy od reszty społeczeństwa, o których wie tylko on i jego przyszywany ojciec Harry, który go adoptował gdy miał trzy lata, ponieważ jego rodzice umarli. Główny bohater od dzieciństwa był dziwny. Tą rzeczą, którą się wyróżniał była chęć zabijania.
Miał on jednak swoją godność i nie zabijał tak po prostu bo miał ochotę, tylko odbierał życie tym, którzy na to zasłużyli robiąc to samo niewinnym ludziom. Jego ojciec od razu zauważył tą inność syna i w pełni to rozumiał.
Opracował pewien kodeks i nauczył go Dextera żeby przetrwał i nie dał się wsadzić do więzienia na długie lata.
Również dlatego, że gdy jego bliscy by się o tym dowiedzieli nie znieśli by tego. Główny bohater również wyróżnia się tym, że nie ma uczuć. Nie wzrusza się, nie czuje radości ani cierpienia. Dlatego musi udawać, żeby toczyć normalne życie. Te wszystkie czynniki sprawiają, że postać Dextera robi się interesująca.

Jest to aktualnie jeden z moich ulubionych seriali. Zdecydowanie różni się od słodkich seriali albo science fiction o potworach. Moim zdaniem nie jest banalny i bardzo ciekawie go się ogląda. Mogę go polecić osobom, które lubią poczuć dreszczyk emocji, tak jak ja.  Mam nadzieję, że kolejne sześć sezonów będzie równie dobre albo jeszcze lepsze niż ten.